Η παρούσα διδακτορική διατριβή επιχειρεί να εντοπίσει και να αναλύσει τα αίτια που οδήγησαν στην πτώση της Κυβέρνησης της ΕΡΕ το 1958 και στην παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή το 1963. Η μελέτη αυτή προτείνει ένα νέο ερμηνευτικό σχήμα μέσα από το οποίο αναδεικνύονται οι αντιφάσεις ανάμεσα στα κέντρα εξουσίας της περιόδου, όπως στα Ανάκτορα, στους Αμερικανούς και στην κυβέρνηση. Εντός αυτού του ερμηνευτικού σχήματος επιχειρείται να οριστούν τα όρια που είχε το Καραμανλικό κέντρο εξουσίας να αρθρώσει μια αυτοδύναμη πολιτική, ξεφεύγοντας έτσι από τα στενά όρια προσεγγίσεων που θεωρούν τον Καραμανλή ως έναν απλό εντολοδόχο των Ανακτόρων. Παράλληλα έγινε μια προσπάθεια ιστορικής ανασύνθεσης των σημαντικότερων γεγονότων της περιόδου 1955-1963, καθώς αυτό θεωρήθηκε απαραίτητο για την κατανόηση του πολύπλοκου πολιτικού σκηνικού της Μετεμφυλιακής Ελλάδας.
Η διατριβή χωρίζεται σε τρία μέρη, με βάση την χρονική περίοδο διακυβέρνησης των τριών κυβερνήσεων της ΕΡΕ. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στις πολιτικές διεργασίες που προηγήθηκαν της πτώσης της κυβέρνησης Καραμανλή το 1958 και της παραίτησης του 1963. Εξετάζεται η στάση των κομμάτων της αντιπολίτευσης, καθώς και ο ρόλος που διαδραμάτισαν μια σειρά θεσμικών και εξωθεσμικών παραγόντων στην διαμόρφωση των εξελίξεων. Παράλληλα, αναλύονται τα μείζονα θέματα εξωτερικής πολιτικής της περιόδου, όπως το Κυπριακό και η πορεία σύνδεσης της Ελλάδας με την ΕΟΚ, καθώς και οι διεθνείς σχέσεις της χώρας στο πλαίσιο του Ψυχρού Πολέμου. Διερευνώνται οι όροι υπό τους οποίους ο Καραμανλής και οι συνεργάτες του επέλεξαν να χαράξουν μια ευέλικτη και ρεαλιστική εξωτερική πολιτική, που υπερέβαινε το μέχρι τότε σχήμα εξάρτησης της Ελλάδας από τις ΗΠΑ, χωρίς παράλληλα να τίθεται σε αμφισβήτηση ο δυτικός προσανατολισμός της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής.
Χριστόφορος Βερναρδάκης