Το HIV/AIDS συνιστά μια παθολογική οντότητα που, από τις απαρχές της εμφάνισής της τη δεκαετία του 1980, επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό την ποιότητα της ζωής των φορέων και των νοσούντων. Εξαιτίας των υψηλών ποσοστών νοσηρότητας και θνησιμότητας, αλλά και υπό το κράτος σωρείας ψυχοκοινωνικών ζητημάτων που σχετίζονται με την οροθετικότητα, οι πάσχοντες από HIV/AIDS αντιμετωπίζονται κοινωνικά και νομικά ως ευπαθής ομάδα, εντάσσονται δε στην κατηγορία των ατόμων με αναπηρίες. Στο πλαίσιο αυτό, η πολιτεία θεσμοθέτησε από νωρίς μια σειρά μέτρων κοινωνικής πολιτικής για την κοινωνικοοικονομική υποστήριξη του οροθετικού πληθυσμού, ενώ παράλληλα, προγράμματα δράσεων και πρωτοβουλιών αναπτύχθηκαν από μη κυβερνητικούς μη κερδοσκοπικούς φορείς (ΜΚΟ, ιδρύματα) με στόχο την ενημέρωση, την ενδυνάμωση και την πολυεπίπεδη συνδρομή των πασχόντων και των οικείων τους, της κοινότητας και εν τέλει της κοινωνίας συνολικά.
Οι εθνικές πολιτικές για την υποστήριξη των ατόμων που πάσχουν από HIV/AIDS εξειδικεύονται μεταξύ άλλων στη φροντίδα υγείας, στην πρόσβαση στην αντιρετροϊκή αγωγή, στην εισοδηματική ενίσχυση για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της λοίμωξης. Το έργο της πολιτείας συνδράμουν μη κυβερνητικοί φορείς, που η δράση τους επικεντρώνεται μεταξύ άλλων στην άμβλυνση του αντίκτυπου της οροθετικότητας στην κοινωνία, στην ψυχολογική, κοινωνική και νομική υποστήριξη των ενδιαφερόμενων, στην ενδυνάμωση ιδιαίτερα ευάλωτων οροθετικών πληθυσμών, όπως γυναικών, ιερόδουλων, χρηστών ναρκωτικών ουσιών.
Στην παρούσα εργασία θα επιχειρηθεί μια συστηματική μελέτη των πολιτικών για το HIV/AIDS στην Ελλάδα, καθώς θα περιγραφεί, θα αναλυθεί και θα αξιολογηθεί το σύνολο των συναφών δράσεων, αφενός της πολιτείας μέσω θεσμικών εργαλείων και επιχειρησιακών σχεδίων δράσης, αφετέρου της μη κρατικής πρωτοβουλίας μέσω προγραμμάτων ευαισθητοποίησης, καμπανιών και λοιπών παρεμβάσεων. Ειδικότερα, μέσα από διαδικασίες ποιοτικής έρευνας (συνεντεύξεις), θα αποτολμήσουμε μια αποτίμηση των πολιτικών αυτών, όπως γίνονται αντιληπτές από πρόσωπα-κλειδιά του δημόσιου και του μη κυβερνητικού τομέα, τα οποία συμμετείχαν στην έμπνευση, κατάστρωση, υλοποίηση και εφαρμογή τους, προκειμένου να αξιολογήσουμε κατά πόσον οι εν λόγω πολιτικές καταφέρνουν να επιτύχουν το στόχο της διασφάλισης ενός ποιοτικού επιπέδου ζωής στα οροθετικά άτομα.