Σκοπός της παρούσας διπλωματικής εργασίας είναι, να καταγράψει το πλαίσιο μέσα στο οποίο λαμβάνει χώρα η πανδημία του νέου κορωνοϊού (SARS-CoV-2), και τις δυναμικές τις οποίες δημιουργεί σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο.
Η πρωτοφανής υγειονομική κρίση που ξεκίνησε στις αρχές του 2020, προκάλεσε μια παύση στην αλληλεπιδραστική σχέση, τόσο των πολιτών μεταξύ τους όσο και μεταξύ του πολίτη με την ηγεσία του. Έπειτα από μία σειρά κρίσεων όπως, η ασύμμετρη απειλή της τρομοκρατίας και η οικονομική ύφεση του 2008, η πανδημική κρίση έρχεται να επιβεβαιώσει ακόμα περισσότερο την αναγκαιότητα εφαρμογής έκτακτων κανόνων, συνενώνοντας πλέον την κατάσταση εξαίρεσης με τους όρους της βιοπολιτικής και της εξουσίας επί του ίδιου του ανθρώπινου σώματος. Η εφαρμογή εξαναγκαστικών μέτρων οριοθέτησης της ατομικής συμπεριφοράς, παρέχει στην κρατική εξουσία τη δυνατότητα να επεκτείνει τους ελεγκτικούς μηχανισμούς της, με ταυτόχρονη υποχώρηση από την εκπλήρωση των αιτημάτων για ένα σύγχρονο κράτος πρόνοιας, εκμεταλλευόμενη το αίσθημα του φόβου που έχει απλωθεί στις κοινωνίες όλου του κόσμου.
Στο πρώτο κεφάλαιο, καταγράφονται το πλαίσιο και ο ιστορικός ορίζοντας που οριοθετεί το μείζον γεγονός της πανδημικής κρίσης και το πώς αυτή επανακαθορίζει το δημόσιο αγαθό της υγείας και την έννοια της ασφάλειας στην εποχή της παγκοσμιοποίησης.
Στο δεύτερο κεφάλαιο, παρουσιάζεται μία σύντομη ιστορική αναδρομή της έννοιας του κράτους έκτακτης ανάγκης και της κατάστασης εξαίρεσης, και τους τρόπους με τους οποίους αυτή εφαρμόζεται για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Η εφαρμογή του δικαίου της ανάγκης με όρους ζωής και θανάτου, δημιουργεί τις συνθήκες για μια νέα κοινωνική και πολιτική οπτική, με αόρατα σημεία επαφής της δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας, σ’ έναν κόσμο με βαθιά ταξικά χάσματα και διαφοροποιήσεις.
Τέλος, στο τρίτο κεφάλαιο, γίνεται μια προσπάθεια αποτύπωσης των δυναμικών της πανδημικής κρίσης, σε μία σειρά από πτυχές του κοινωνικού βίου, που λειτουργούν ως σημεία εκκίνησης προβληματισμού για την επόμενη μέρα.
Συμπερασματικά, καταγράφεται η αναγκαιότητα επανακαθορισμού των κοινωνικών αιτημάτων στα πλαίσια της αντιπαλότητας, για τη φύση και τις πρακτικές που σχηματοποιούν τους όρους της εκτελεστικής εξουσίας του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών.
Λέξεις – κλειδιά: πανδημία, κορωνοϊός, βιοπολιτική, κατάσταση εξαίρεσης, κρατικός παρεμβατισμός, ασφαλειοποίηση